Jagody to bez wątpienia jedne z najwspanialszych owców, jakimi obdarowała nas natura. Nie tylko cudownie smakują, ale też mają szereg właściwości prozdrowotnych. Szkoda tylko, że sezon na nie jest tak krótki i że świeżymi owocami nie możemy cieszyć się przez cały rok.

Jagody – właściwości odżywcze i zdrowotne

Gdybyśmy wzięli pod lupę choćby jedną jagódkę, jej skład mógłby nas niesamowicie zaskoczyć. A to dlatego, że znaleźć możemy w niej niezwykle szeroki wachlarz witamin i minerałów. Każda kulka to prawdziwe bogactwo witaminy A, witaminy C, a także wapnia i potasu. Ich stężenie jest tak duże, że wystarczy niewielka porcja, aby zaspokoić dzienne zapotrzebowanie na te składniki. Poza tym w składzie jagody leśnej znajdziemy też kompleks witamin B, witaminę E, kwas foliowy, żelazo, magnez, fosfor czy sód.

Działanie przeciwbakteryjne

Poza witaminami i minerałami, w składzie każdej jagody znaleźć możemy również niezwykłe stężenie garbników. Są to niezwykłe substancje aktywne biologiczne, które wykazują szerokie działanie przeciwzapalne i przeciwbakteryjne. Dzięki temu jagody doskonale sprawdzają się w walce z różnego rodzaju infekcjami, od infekcji układu moczowego począwszy, a na anginie skończywszy.

Cudowne źródło przeciwutleniaczy

Kolejnym ważnym składnikiem jagód są przeciwutleniacze. Są to substancje, które na co dzień skutecznie walczą z wolnymi rodnikami w organizmie. Niszcząc je, działają więc przeciwnowotworowo. Poza tym wspierają one naczynia włosowate i pomagają utrzymać wzrok w dobrej kondycji. Uelastyczniają też naczynia krwionośne i biorą udział w produkcji erytrocytów. Dzięki temu nie tylko rewitalizują organizm, ale też pomagają utrzymać doskonałą kondycję włosów i paznokci.

Doskonałej w każdej postaci

Surowe owoce doskonale uzupełniają braki witaminowe i mineralne w organizmie. Sok z nich jest świetnym remedium na problemy żołądkowe i jelitowe. Herbata fantastycznie łagodzi objawy przeziębienia i wzmacnia odporność. Tak więc w każdej postaci owoce te są niezwykle cenne.

W tym roku prawdziwe, realne lato przyszło dużo wcześniej niż to kalendarzowe. Szybko rozpoczął się odpoczynek pod chmurką i bardzo lubiane przez naszych rodaków grillowanie. O ile dla większości amatorów odpoczynku na świeżym powietrzu, którzy w sposób naturalny łączą grilla z alkoholem – zjeść tłusto to zjeść dobrze – to dla coraz większego grona osób dbających o właściwe odżywianie nie jest to takie oczywiste. Jak zdrowo grillować? A więc jest wprost przeciwnie – tłusto to raczej nie znaczy zdrowo. Jeżeli zależy nam, by nasze spotkanie z grillem nie odbiło się negatywnie na naszym zdrowiu zwróćmy uwagę na parę szczegółów. Na ruszt wybierajmy mięsa chude – indyka, chudą wołowinę, kurczaka, również ryby można wspaniale przyrządzić na grillu. Oczywiście pamiętajmy o warzywach – dobrze smakują z grilla a dla mięsożernych stanowią wspaniały dodatek. Niestety starajmy się unikać produktów przetworzonych typu kiełbasy z mielonego mięsa (często strach pomyśleć z jakimi dodatkami) czy gotowe hamburgery. Właśnie – przygotowane zestawy na grilla – zafoliowane kawałki mięsa ociekające marynatą, czy szaszłyki o nieokreślonych składnikach – to nie jest niestety dobry pomysł. Takie „gotowce” często przygotowywane są z produktów drugiej młodości. I tu przechodzimy do kolejnego aspektu – świeżość i higiena. Niestety w warunkach polowych, w których często organizujemy grille, często nie mamy dostępu do prądu, stacjonarnej lodówki czy bieżącej wody. Warto wcześniej o tym pomyśleć organizując wycieczkę zabezpieczając odpowiedni ekwipunek pozwalający na odpowiednie przechowywane żywności i zapewnienie odpowiednich warunków sanitarnych. No dobrze, mamy już etap przygotowań za sobą i przystępujemy do samego procesu grillowania. Czy tutaj też musimy o czymś pamiętać? Oczywiście. Po pierwsze, zadbajmy o odpowiedni czas przygotowywania potraw. Po drugie najlepiej używajmy aluminiowych tacek – tłuszcz spływający na rozżarzony węgiel i wracający w postaci oparów na nasze mięso to nic dobrego.

Świńska grypa to choroba zakaźna wywołana określonymi podtypami wirusa grypy. Nazwa tego schorzenia wywodzi się od tego, że pierwsze przypadki zachorowań wykryto wśród świń. Po pewnym czasie ten rodzaj grypy wykryto również u ludzi. W języku medycznym wirus świńskiej grypy nosi symbol A/H1N1.
Jak rozpoznać objawy świńskiej grypy? Początkowo objawy omawianej choroby przypominają ”zwykłą” grypę jednak objawiają się ze wzmożoną siłą. Wśród oznak choroby możemy wskazać: wysoką gorączkę, dreszcze, bóle mięśni oraz uciążliwe uciskanie w okolicach ucha. Objawem grypy może być również brak apetytu i ból gardła połączony z suchym kaszlem. U chorych na świńską grypę zauważano też: biegunki, wymioty oraz omdlenia jednakże objawy te nie występują u wszystkich chorych – zależą od wytrzymałości i indywidualnych cech organizmu.
Gdy objawy te zostaną stwierdzone należy sprawdzić czy pacjent mógł mieć kontakt z wirusem świńskiej grypy. Strefy w której choroba ta występuje raczej są znane dlatego do zakażenia najczęściej dochodzi podczas wakacji za granicą w obszarze potencjalnego występowania choroby. W przypadku stwierdzenia u siebie wymienionych czynników należy udać się do lekarza i wykonać test na obecność wirusa A/H1N1 . Jeżeli wynik jest pozytywny (czyli obecność A/H1N1 została stwierdzona) należy w jak najszybszym czasie podjąć leczenie antywirusowe. Można w tym celu wykorzystać oseltamivirem – tamiflu jednakże wszelkie kroki należy konsultować z lekarzem. W przypadku zakażenia należy też odizolować się od innych ludzi aby nie zarazić ich tym groźnym wirusem.
Pamiętajmy o tym by zawsze po wizytach w obszarach potencjalnego zakażenia różnymi rodzajami grypy i innych groźnych chorób badać się i sprawdzać stan zdrowia. To ważne gdyż powikłania tych schorzeń są bardzo groźne i ciężkie do usunięcia. Powikłaniami świńskiej grypy są częstokroć zapalenia zatok, oskrzeli płuc i zapalenia mięśnia sercowego. Duża część zachorowań spowodowanych wirusem świńskiej grypy kończyła się śmiercią pacjenta. Jeśli więc wykryjemy u siebie niepokojące sygnały nie czekajmy, lecz badajmy się i przeciwdziałajmy chorobie.

Bardzo poważnym i nieprzyjemnym problemem może być zapalenie płuc u dzieci. Maluchy są niestety podatne na krążące w powietrzu wirusy oraz bakterie, dlatego łatwo u nich o taką infekcję. Słabsza odporność, a także częsty kontakt z chorymi (na przykład innymi dziećmi w żłobku lub przedszkolu) powodują, że zapalenie płuc u dzieci to dość często spotykana dolegliwość. Czy łatwo rozpoznać tę infekcję? W przypadku jakichkolwiek podejrzanych objawów, takich jak gorączka, mocny kaszel, apatia bądź marudliwość u dziecka, należy natychmiast udać się do lekarza, który przebada gardło oraz osłucha płuca, aby wykluczyć poważniejszą chorobę. Aby wykryć zapalenie płuc u dzieci, czasami należy wykonać prześwietlenie. Na zdjęciu lekarz będzie mógł rozpoznać infekcję i zlecić ewentualnie kolejne badania. Zapalenie płuc u dzieci może mieć podłoże bakteryjne lub wirusowe,czasami zdarza się również grzybiczne. Od rodzaju choroby zależy, w jaki sposób leczony będzie maluch. Zazwyczaj objawy we wszystkich tych przypadkach trochę się różnią. Wirusowe zapalenie płuc u dzieci jest trudniejsze do rozpoznania, często towarzyszy mu apatia i brak apetytu u malucha. Dodatkowo, ma on problem z suchym kaszlem, duszności, a także odczuwa ból w klatce piersiowej. Bakteryjne zapalenie płuc u dzieci objawia się zwykle wysoką gorączką, osłabieniem, dreszczami, jest też łatwe do wykrycia podczas badania stetoskopem.
Chociaż infekcja ta zazwyczaj jest bolesna i mocno odczuwalna, bywają przypadki, że chore dziecko nie czuje bólu i nie narzeka na żadne dolegliwości. Wówczas trudniej zauważyć, że coś mu dolega. Taki przypadek nazywa się bezobjawowe zapalenie płuc u dzieci. Mimo że nie widać wyraźnych objawów, choroba niestety się rozwija i musi być bezzwłocznie leczona. Rodzice którzy zauważą, że dziecko inaczej się zachowuje, na przykład jest apatyczne i stale przemęczone, być może powodem jest właśnie bezobjawowe zapalenie płuc u dzieci.
Jak widać, choroba ta może mieć różne objawy, a nawet nie mieć ich prawie w ogóle, dlatego w razie jakichkolwiek podejrzeń, należy udać się do pediatry.

Mimo ciągłego wzrostu poziomu higieny społeczeństwa krajów tzw. zachodu, nadal towarzyszą człowiekowi zakaźne choroby skóry.
Jedną z takich chorób jest liszajec zakaźny czyli mieszane zakażenie skóry, którego przyczyną są gronkowce i paciorkowce lub oba typy bakterii jednocześnie.
Najczęściej schorzenie to dotyka dzieci w wieku przedszkolnym oraz szkolnym, choć wystąpić może również u dorosłych, szczególnie tych którzy nie przestrzegają zasad higieny osobistej, czy też mają choroby przebiegające z upośledzeniem odporności.
Liszajec zakaźny – przyczyny objawy i sposoby leczenia zostały dość dobrze poznane, ponieważ choroba ta uznawana jest obecnie za powszechną. Szerzy się ona drogą kontaktu bezpośredniego z osobą zainfekowaną lub poprzez używanie tych samych przedmiotów. Mowa tutaj o np. ręcznikach, ale również o odzieży przymierzanej choćby w sklepach.
Choć wielu osobom schorzenie to wydaje się zupełnie niegroźne, to jednak nieleczone może być przyczyną groźnych powikłań.
Zmiany spowodowane tą chorobą początkowo mają postać grudek, następnie nadżerek pokrytych lśniących strupem. Zwykle zmiany te dotykają twarzy, szczególnie wokół ust oraz nosa, ale mogą także występować na szyi czy kończynach, szczególnie górnych.
Leczenie liszajca zakaźnego opiera się na antybiotykoterapii poprzedzonej badaniem bakteriologicznym określającym wrażliwość bakterii na dany antybiotyk. Zmiany skórne (odpowiednio leczone) znikają zwykle w ciągu kilkunastu dni, nie pozostawiając trwałych blizn.
Brak leczenia liszajca może się skończyć w dwojaki sposób. Będzie to, albo samoistne wyleczenie, po prostu układ odpornościowy sam poradzi sobie z zakażeniem, albo zakończy się groźnymi powikłaniami, wśród których najgroźniejszą jest wystąpienie posocznicy czy też zapalenia opon mózgowych.
Leczenie tego schorzenia musi bezwzględnie towarzyszyć stosowanie zasad higieny osobistej, częstej zmiany odzieży. Należy również pamiętać o wysokim ryzyku przeniesienia zakażenia na inne osoby z naszego otoczenia.

Koniec roku to czas, kiedy zazwyczaj siadamy z kartką i długopisem robiąc swoiste bilanse, podsumowując minione dwanaście miesięcy, robiąc podsumowanie zysków i strat. Nowy rok to też czas nadziei- myślimy o tym, co też przyniesie ten nadchodzący rok, dwanaście nowych miesięcy, które na razie pozostają czystą kartą w kalendarzu. Chyba nie ma osoby, która choć raz nie sporządziłaby postanowień noworocznych. A wypisujemy w nich same idealne plany i wymagania- że schudniemy dziesięć kilo, że zapiszemy się na siłownię, przeczytamy choć jedną książkę w miesiącu, znajdziemy fajną pracę, dostaniemy podwyżkę, umówimy się z przystojnym chłopakiem, który od dawna nam się podoba. I na sporządzeniu listy zazwyczaj się kończy, bo nie mamy już ochoty wprowadzać na raz tylu zmian.
Postanowienia noworoczne? Zadbaj o swój związek! To często nagłówek kolorowych pism kobiecych w grudniu. Czy jest on przesadzony? Chyba nie- dbanie o naszego partnera lub partnerkę powinno być przez cały rok naszym priorytetem. Pozostawanie w zdrowej relacji, w której dwoje ludzi szanuje się nawzajem, szanuje swoje zdanie, rozumie odmienny punkt widzenia powinno być naszym celem każdego dnia, a nie tylko noworocznym postanowieniem, że od stycznia się za to porządnie weźmiemy. Bycie w związku niejednokrotnie wymaga od nas poświęcenia, energii na rzeczy, których nie chce nam się robić, ale naszemu partnerowi na tym zależy. Jeśli ktoś jest dla nas naprawdę ważny, musimy nauczyć się go słuchać i odpowiadać na jego potrzeby, działa to oczywiście w obie strony.
Nowy rok to oczywiście fantastyczny czas, aby szczególnie przyłożyć się do stworzenia zdrowej relacji z partnerem, opartej na uczciwości, miłości, zrozumieniu i byciu wobec siebie lojalnym. Dwoje ludzi o różnych charakterach i z różnych środowisk na pewno spotka wiele trudności na wspólnej drodze życia, ale dzięki miłości i zrozumieniu powinni poradzić sobie z byciem razem. Spójrzmy na naszych rodziców i na dziadków- wiele z tych związków przetrwało dziesiątki lat, my też mamy na to szansę.

Wartości odżywcze kasz – co zawierają: kasza manna jęczmienna?To temat, który niewątpliwie zainteresuje określoną grupę osób. Nic zresztą w tym dziwnego, ponieważ coraz więcej ludzi przywiązuje wagę do tego, co je. Wszak nie bez powodu mówi się, że jesteśmy tym, co jemy. I bardzo dobrze, że próbujemy zdrowo się odżywiać, ponieważ odpowiednio zbilansowana dieta to podstawa naszego zdrowia. Do tego jeszcze warto dodać aktywność fizyczną.
Tak naprawdę nie jest aż tak wielką filozofią to, żeby rzeczywiście przestawić się na odpowiednie żywienie, bo na naszym rynku dostępnych jest już coraz więcej produktów najwyższej jakości. Co prawda, za takie rzeczy trzeba swoje zapłacić, ale przecież nie można oszczędzać na zdrowiu. Już Jan Kochanowski przed wiekami przekonywał sobie współczesnych, że „nic nad zdrowie ani lepszego, ani droższego”, a przecież od tamtych czasów nic w tej materii się nie zmieniło.
Wróćmy jednak do zasadniczego tematu niniejszego artykułu, bo wszak miała być w nim mowa o tym, jakie są wartości odżywcze kasz – co zawierają: kasza manna jęczmienna. Otóż, wszystkie kasze zawierają przede wszystkim cenne minerały, witaminy i błonnik. Są też bogatym źródłem skrobi. Są to witaminy z grupy B: B1 (tiamina), B2, PP, B6, kwas foliowy i witamina E. Sporo jest również w nich składników mineralnych: potas, żelazo, magnez, wapń, miedź, cynk, mangan i krzem. To zdecydowanie ich cechy wspólne. I jeszcze jedna uwaga, a mianowicie, im ziarno, z którego powstaje kasza, jest mniej oczyszczone, tym kasza zawiera więcej cennych składników odżywczych.
Kasze mogą jeść osoby, które cierpią na nadciśnienie tętnicze, na choroby serca, osoby zagrożone anemią, diabetycy, dzieci, osoby starsze.
Warto też na koniec wspomnieć, z jakich ziaren powstają poszczególne rodzaje kasz. I tak, z jęczmienia produkuje się kaszę perłową oraz pęczak, z prosa – kaszę jaglaną, z kukurydzy- kaszę kukurydzianą, z gryki – gryczaną i krakowską, natomiast z pszenicy wytwarza się mannę oraz kuskus. To tak na marginesie, ale warto takową wiedzę posiadać.